در ١۶ آذر
مرگ بر جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی٬ برابری٬ رفاه
١۶ آذر همواره جایگاه ویژه ای در اعتراضات دانشجویان داشته است. اعتراض به استبداد و سرکوب سیاسی و بی عدالتی یک سنت دیرینه مبارزاتی این روز است. اما چند سالی است که ١۶ آذر با پرچم سرخ آزدایخواهی٬ برابری طلبی٬ رفاه و سوسیالیسم نمایندگی میشود. امسال نیز علیرغم سرکوب وحشیانه رژیم اسلامی در سال گذشته٬ علیرغم بگیر و ببند فعالین رادیکال و کمونیست دانشجویی٬ علیرغم میلیتاریزه کردن محیط دانشگاهها باید همین پرچم را در ابعاد اجتماعی به اهتزاز در آورد.
رژیم اسلامی در هراس از شکل گیری دور جدیدی از اعتراضات دانشجویان و توده های مردم از هم اکنون خود را با تمام قوا آماده کرده است. بسیاری از مراکز علمی و آموزشی را عملا قرق کرده و اوباش انتظامی خود را در آن مستقر کرده است. دستگیری ها و تهدیدها افزایش یافته است. در عین حال میدانند که ماشین سرکوب شان نتوانسته است به اهداف خود دست یابد. گرفتند٬ زدند٬ شکنجه کردند و کشتند ولیکن نتوانستند اراده و عزم دانشجویان و توده های مردم را برای سرنگونی رژیم اسلامی در هم بشکنند. نتوانستند گورستان اسلامی شان را بر جامعه حاکم کنند. با جامعه و مردمی مواجهند که علیرغم اینکه سرکوب شده است اما شکست نخورده اند. همچنان در تکاپو اند. و کماکان در کمین نشسته اند تا خود را از شر این بختک اسلامی خلاص کنند.
تلاش برای کنترل و مهار کردن اعتراضات دانشجویان محدود به جناح حاکم رژیم اسلامی نیست. جناح اصلاح طلب حکومتی و کل جنبش سبز هم میکوشد این پتانسیل مبارزاتی را در چهارچوب قانون اساسی رژیم اسلامی به اسارت بکشد و به غرولندهای بی محتوا و پوچ درون رژیمی تبدیل کند. مقابله با خواست سرنگونی طلبی توده های مردم یک رکن مهم تلاش اصلاح طلبان حکومتی و دنبالچه های اکثریتی و توده ای و مشروطه خواه آنها در جامعه است. اما این تلاشها نیز از جانب مردمی که نه برای اصلاح و تعدیل رژیم اسلامی بلکه برای نابودی آن به میدان آمده اند٬ شکست خورده و این جنبش ارتجاعی را تماما در بن بست قرار داده است.
دانشجویان و مردم آزادیخواه!
دور جدیدی از اعتراضات علیه رژیم اسلامی را باید سازمان داد. ١۶ آذر میتواند یک نقطه پرش دیگر باشد. در ١۶ آذر کمونیسم و آزادیخواهی باید در راس اعتراض دانشجویان با صدای رسا اعلام کند که: رژیم اسلامی باید گورش را گم کند. ما حکومت مذهبی نمیخواهیم. ما استبداد نمیخواهیم. ما تبعیض و نابرابری زن و مرد و آپارتاید جنسی نمیخواهیم. ما حجاب نمیخواهیم. ما اعدام و شکنجه و زندان نمیخواهیم. ما حکومت قرون وسطایی نمیخواهیم. سهم ما از زندگی نباید فقر و فلاکت و محرومیت و محرومیت سیاسی و مدنی باشد. همگان باید آزاد و برابر و مرفه باشند و تنها یک جمهوری سوسیالیستی میتواند تضمین کننده این خواستهای پایه ای و دیرینه توده های مردم باشد.
به میدان بیائید. نگذارید طرح فوق ارتجاعی "جداسازی جنسیتی" را در دانشگاهها پیاده کنند. اجازه ندهید دانشگاهها را به پادگان نظامی و حوزه های آخوندی و زندان زنان تبدیل کنند. خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی٬ آزادی دانشجویان دستگیر شده و کارگران زندانی شوید. خواهان در هم شکستن طرح ارتجاعی "هدفمند کردن یارانه ها" شوید. چشمهای بسیاری به تحرک و تلاش شما در این روز دوخته شده است!
مرگ بر جمهوری اسلامی !
آزادی٬ برابری٬ حکومت کارگری !
زنده باد جمهوری سوسیالیستی !
حزب اتحاد کمونیسم کارگری
9 آذر 1389 – 30 نوامبر 2010
